بازی محلی
مؤلف: صدیقه هاشمی
جلد اول، ویراست دوم
این بازی معمولاً میان پسران نوجوان اجرا می‌شود. بازی به‌این‌ترتیب است که سه یا چهار نفر به‌عنوان شکارچی انتخاب می‌شوند و بقیه نقش آهو را بازی می‌کنند و به اطراف پراکنده‌شده و پنهان می‌شوند. شکارچیان سنگ‌ریزه‌هایی را در دست گرفته و با دیدن آهوها، آن‌ها را با سنگ می‌زنند.
اگر سنگ به آهو برخورد کند، آهو خودش را روی زمین می‌اندازد و کشته می‌شود (یا شکارچی اگر به آهو دست بزند نیز بازیگر نقش آهو از دور بازی خارج می‌شود).
بازی تا زمانی که تمام آهوان کشته شوند، ادامه دارد. بعد قصاب‌ها پوست آهوها را می‌کَنند؛ یعنی لباسشان را درمی‌آورند و در آفتاب آویزان می‌کنند و بازی به پایان می‌رسد (مهریار، ۱۳۹۰). این بازی در جاغوری و مالستان، آهو _ آهو نامیده می‌شود (محمدی شاری، ۱۳۹۶).
در مالستان به این صورت اجرا می‌شود که یک نقطه هدف تعیین می‌شود و دستۀ آهوان یکی یکی باید بدوند و به نقطۀ هدف دست بزند و دستۀ شکارچیان بر آنان حمله می‌کنند و دستشان را بر آهوان می‌رسانند و آهوان شکار می‌شوند. اگر بر آهوان دست شکارچیان نمی‌رسید، موفق می‌شدند دست به نقطۀ هدف بزنند و برنده شوند. زمانی که اکثریت آهوان شکار می‌شدند، گروه آهوان بازندۀ بازی بود (اعتمادی، ۱۳۹۸).
منابع: اعتمادی، عوض‌علی. (۱۳۹۸). مصاحبۀ حضوری پروین ولی‌زاده با عوض‌علی اعتمادی. ۳۰ سرطان ۱۳۹۸؛ محمدی شاری، شوکت‌علی. (۱۳۹۶). مصاحبۀ اینترنتی صدیقه هاشمی با شوکت‌علی محمدی شاری. ۱ جدی ۱۳۹۶؛ مهریار، حیات‌الله. (۱۳۹۰). «بازی‌های بیرون از خانه»، وبلاگ یک نفس آینه. بازیابی ۲۶ اسد ۱۳۹۶. hayatullahmehryar.blogfa.com.
