از سران طایفۀ کرم‌علی شیخ‌علی
مؤلف: علی‌مدد شریفی و حسن‌رضا فهیمی
جلد اول، ویراست دوم
در ۶ شعبان ۱۳۰۷ ق / ۱۸۹۱ م فرماندهان امیر عبدالرحمان خان چون کرنیل دوست‌محمد خان، کمیدان عبدالصمد خان، کرنیل غلام‌حیدر خان و ارسلاح خان با فوج پیادۀ طایفۀ تَرَکی و ۲ عراده توپ و ۲۰۰ سواره نظام برای حمله به منطقۀ طایفۀ کَرَم‌علی هزارۀ شیخ‌علی حرکت کردند.
هنگامی که نزدیک قلعۀ بَرمَک رسیدند، طایفۀ کرم‌علی چهار تن از بزرگان خود را به امان‌خواهی نزد آنان فرستادند. فرماندهان عبدالرحمان خان آنان را در اردوگاه نظامی نگه‌داشتند و بابا خان اندرابی را برای مشخص‌ساختن ادعای نمایندگان طایفۀ کرم‌علی به سمت این طایفه فرستادند. بابا خان اندرابی سخن نمایندگان را تصدیق کرد. فرماندهان ماجرا را به عبدالرحمان خان گزارش دادند. امیر کابل در جواب گزارش افسران خود، دستور داد تا رفتار آن مردم را زیر نظر گیرند و در صورت ثابت‌شدن صداقتشان با آنان همکاری کنند و در غیر این صورت آنان را سرکوب کرده، بستگان‌شان را اسیر و اموال‌شان را تاراج و تصرف کنند. مردم کرم‌علی بعد از رسیدن این دستور، بابا خان را واسطه قرار دادند و پنج نفر از بزرگان خویش یعنی امیر بیگ، باباکریم، دولت‌محمد، میر هزار بیضا و ضیا بیگ را همراه بابا خان نزد امیر فرستادند (کاتب، ۱۳۹۳، ج ۳، ب ۱: ۷۰۵ و ۷۰۶). در این زمینه اطلاعات بیشتری در منابع تاریخی درج نشده است.
منبع: کاتب، فیض‌محمد. (۱۳۹۳). سراج‌التواریخ. جلد ۳. بخش ۱. تهران: عرفان.
){kind=link}